سلام آقاي فريد از وقتي که ياسين عزيزم رو از دست دادم خيلي ها با هم حرف زدن بهم دلداري دادن و..امابي مبالغه ميگم تنها صحبت با شما بعنوان يکي از پرستاران ياسين کمي ارومم کرد امروزاتفاقي وبلگ ارمين رو ديدم لابد شما هم ديديد واي نميدونيد چه حالي شدم تو اون وبلاگ درد مشتر همه والدين سرطاني فرياد ميكرد وقتي وارد وبلاگتون شدم ومطلب والدين کودکان سرطاني رو خوندم كمي ارام تر شدم واقعا پدر ومادرهايي مثل ما بعد از فوت بچه هاشون هم به همراهي کادر محک نياز دارن يه نياز روحي شديد مثل همون حس قشنگي که هنوز بعد از سالها از ديدن معلم دوران ابتداييمون بهمون دست ميده ويه ارامش توام با....بهر حال ممنون از همراهي وحوصلتون.