دنیای والدین کودکان سرطانی ، دنیایی پر از حقیقت ها و واقعیت های متناقض است. ما کادر درمان با امید دادن ، با کمک به حل مشکلات کودک ، با گوش دادن به نگرانی ها و درد دلهایشان آنها را تا بالاترین پله نردبان پیگیری و تلاش می بریم.

اما در آن بالا اگر به هدف اصلی که درمان است نرسیدیم ، چه تفاقی می افتد؟

حقیقت اینست که آنها در آخرین پله نردبان رها میشوند ، بدون اینکه نردبانی در زیر پایشان قرار گرفته باشد.

مرگ کودک سرطانی ، یک سوگ معمولی نیست ، در سانحه تصادف اتوموبیل ، از دست رفتن ناگهانی اتفاق می افتد ، قصد ندارم آن سوگ را کم اهمیت جلوه بدهم ، به هر حال از دست دادن فرزند در هر سنی و با هر علتی ، برای والدین دردناک است.

اما کودک سرطانی ، درد می کشد ، بستری می شود ، روندهای تشخیصی طاقت فرسا را پشت سر میگذارد.

اگر روند مواجه شدن با بحران در هر انسانی از مرحله انکار تا تسلیم طی شود ، در این والدین ، بحران به گونه ای است که هر روز بارها و بارها تکرار میشود.

عفونت ، بی اشتهایی ، تهوع ، استفراغ ، اسهال، تهیه دارو ، هزینه درمان ، ... همه اینها بحران های جدی هستند .

توجه به مشکلات روحی که ممکن است برای والدین بروز کند تقریباً نادیده گرفته شده است.

در حوزه کتاب و سینمای ایران هم که قربونشون برم با این همه نبوغ و کادانی ، هر وقت واردش شدن گند زدن به همه چیز.

دوست بسیار عزیزی ، فیلمی دیروز به من داد بنام " My sister"s keeper " ...بدون هیچ توضیحی ، فکر میکنم بد نباشه تماشا کنید.

Lindo  ی عزیزم ، تو همیشه مرا شرمنده مهربانی هایت میکنی.

 خواننده گرامی سلام ؛ 

با تواضع و ادب ...سایت "ایران انکو" پیرامون موضوعات سرطان به قلم نگارنده  افتتاح شد .

بازدید ، نظرات و نوشته های شما دلگرمی بخش خواهد بود.